ورزش سوارکاری چیست؟

ورزش سوارکاری چیست؟ در این مقاله میخواهیم به این سوال پاسخ داده و به ورزش سوارکاری و تاریخچه آن و نحوه آشنایی با رفتارهای اسب بپردازیم.

ورزش سوارکاری از ورزش‌ هایی است که با این وجود که از قدیمی ترین ورزش ها بوده و سابقه ای طولانی داشته است ولی در چند دهه اخیر بسیار مورد توجه قرار گرفته است. این ورزش علاوه بر اینکه مانند دیگر ورزش ها برای سلامت جسم و روح مناسب است بلکه می تواند یک رقابت سالم و مفید بوده و برای سرگرمی و اوقات فراغت نیز کاربرد دارد.

ورزش سوارکاری یا اسب سواری به معنای نشستن بر پشت اسب بوده که کنترل و مدیریت این مرکب(اسب) بر عهده سوارکار می باشد. این ورزش یک وحدت بین سوارکار و اسب ایجاد کرده و ارتباط و همکاری را بین اسب و سوارکار برقرار می کند.

اسب سواری هم مانند سایر ورزش ها اصولی دارد؛ اصولی که گذشتگان به دلیل سروکار داشتن با انواع حیوانات و دام ها کاملا با آن خو گرفته‌ اند اما شاید انسان مدرن امروزی نیاز به آموزش داشته باشد تا بتواند با یک اسب برخورد مناسب داشته باشد. سوارکاری امروزه یکی از رشته های محبوب ورزشی بوده که در المپیک سالهاست که جایگاه خود را حفظ کرده و همیشه با استقبال تماشاگران روبرو می ‌شود.

اسب هم مانند انسان روح دارد و تمامی آدم های مرتبط با اسب معتقدند که اسب جزو معدود حیواناتی است که خواب می بیند و در خواب دست و پایش را تکان می دهد. آنچه را که می خوانید حاصل گزارش میدانی از یک باشگاه اسب سواری داخل شهر تهران است.

آشنایی با اسب و سوارکاری و پاسخ به ورزش سوارکاری چیست؟ مقوله ای پیچیده است، چرا که هر اسب خلق و خوی منحصر به خود را دارد. یک اسب بازیگوش است، یکی سرکش و دیگری رام و فرمانبر. این ویژگی هایی است که در دنیای اسب ها به راحتی می توانید مشاهده کنید.

تاریخچه ورزش سوارکاری

برای اینکه بدانیم ورزش سوارکاری چیست؟ باید از ابتدا تاریخچه آن را بدانیم. ورزش سوارکاری از قدیم به منظور جنگیدن یا پیام‌ رسانی به افراد آموزش داده می ‌شد ولی تاریخ رام کردن اسب هنوز به درستی شناخته نشده‌ است. باستان ‌شناسان با توجه به قدیمی ‌ترین آثار بر جای مانده از پیشینیان در رابطه با رام کردن اسب‌ ها، معتقدند که اولین اسب ‌های اهلی به بیش از سه هزار سال قبل از میلاد برمی‌ گردند. قبل از آن اسب به منظور تهیه غذا شکار می ‌شده ‌است.

فسیل های پیدا شده نشان می ‌دهند که اسب‌ های آن دوره برای حمل انسان بسیار کوچک بوده و قد آنها (بلندی جدوگاه) به بیش از ۱۴۰ سانتی ‌متر نمی ‌رسید.

قبل از آن که اسب توسط انسان رام شود، مردم از ارابه استفاده می‌ کردند و آن‌ ها را به حیواناتی چون گاو یا الاغ وحشی می ‌بستند. بستن ارابه به اسب‌ های کوتاه قد خیلی دشوار نبود، در حالی که سوار شدن بر کمر اسب باعث وحشت و رم کردن آن می‌ شد.

مهار و تربیت کردن اسب‌ ها در زندگی مردم اوراسیا تحول و تاثیرات فراوانی به دنبال داشت. در حالی که در گذشته طی کردن مسافت‌ های طولانی غیرممکن به نظر می‌ رسید، انسان توانست به کشف سرزمین‌ های جدید و کشور گشایی بپردازد.

کم‌کم وسایلی برای هدایت و تسلط بیشتر بر اسب مانند زین و رکاب ساخته شدند و در اختیار سوارکاران قرار گرفتند. تربیت و پرورش اسب نیز، به خصوص در خاورمیانه اهمیت بسیاری یافت و صحرانشینان این مناطق به پرورش و نگهداری اسب‌ های اصیل عربی پرداختند. سوارکاری تا اواخر قرن پانزدهم، بیشتر در جنگ‌ ها معمول بود.

آکادمی مهارتی و کاربردی آریاداناک دوره ورزشی سوارکاری را برای علاقه مندان به این ورزش ارائه می نماید؛ برای ثبت نام در این کلاس می توانید اینجا را کلیک کنید.

برقراری ارتباط با اسب

برای برقراری بهتر با اسب بهتر است بدانیم ورزش سوارکاری چیست؟ و بد رفتارهای اسب را تحلیل کنیم تا بتوانیم ارتباط بهتر و موثرتری با اسب برقرار کنیم. اولین قدم برای یادگیری ورزش سوارکاری برقراری ارتباط با اسب است. سوارکار باید بتواند در ابتدا با خلق و خوی و رفتار اسبی که قرار است با آن آموزش ببیند و سواری بگیرد به خوبی ارتباط برقرار کند تا اسب فرمان های سوارکار را بهتر درک کرده و انجام دهد.

البته اسب کمی از نظر رفتاری با انسان متفاوت است و همین تفاوت باعث بهتر شدن رابطه با سوارکارش می شود و حتی این ارتباط و درک جذاب می باشد.

اگر بتوانیم این احساس را در اسب ایجاد کنیم که ما از او حفاظت می ‌کنیم، به ما اعتماد می ‌کند و دیگر از هر فرصتی برای فرار استفاده نمی ‌کند. با این حال حتی وقتی به ما اعتماد می ‌کند، باز هم اسب حیوانی است که به ‌طور طبیعی در گله به سر می ‌برد. در موقعیت‌ های هراس‌ آور نیز همواره به گله می‌ پیوندد.

سوارکار می ‌تواند از روی حرکات و برخی از اعمال اسب متوجه منظور او شود. حرکات گوش ‌های اسب در این مورد بسیار مؤثر است. به ‌طور مثال، هنگامی که اسب گوش‌ هایش را به سمت جلو می‌ چرخاند و سرش را بالا می‌ گیرد، به این معناست که صدایی او را نگران کرده ‌است و او با دقت در حال پیدا کردن منبع صداست.

یا هنگامی که اسب گوش ‌هایش را در جهات مختلف می ‌چرخاند و حرکت می ‌دهد، به این معناست که با دقت اطرافش را تحت نظر دارد. گوش ‌های مایل به سمت پایین در دو طرف سر اسب، نشان دهنده تسلیم شدن و اطاعت اسب هستند.

البته این حالت گوش ‌ها در صورتی که لب‌ ها به سمت پایین افتاده باشند، نشانه خواب ‌آلودگی است. اسبی که گوش‌ هایش را می‌ چرخاند و زبانش را بیرون می‌ آورد، قصد سر به‌ سر گذاشتن و بازی با سوارکار را دارد.

اگر اسب گوش‌ هایش را به سمت جلو مایل کند و سرش را کمی خم کند، یعنی به سوارکار اعتماد دارد. اگر گوش‌ هایش را به سمت عقب بچرخاند، یعنی چیزی باعث بی‌ اعتمادی یا عصبانیت و ناراحتی او شده ‌است. در صورتی که گوش ‌هایش را به سمت عقب بخواباند، یعنی بسیار خشمگین است یا این که به شدت ترسیده ‌است. در این صورت اسب می‌ تواند بسیار خطرناک باشد و حمله کند. حرکت سر و پاهای اسب نیز می ‌توانند در درک منظور او کمک کنند. اسبی که سرش را کمی پایین می ‌آورد و ناگهان به ‌شدت تکان می‌ دهد، بدخلقی خود را نشان می ‌دهد.

هنگامی که پاهای جلویش را بر زمین می ‌کوبد، عصبانیت یا بی ‌قراری خود را ابراز می ‌کند، در حالی که وقتی اسب پاهای عقبش را بر زمین می ‌کوبد، می‌خواهد بفهماند که چیزی باعث ناراحتی او شده ‌است.

آکادمی مهارتی و کاربردی آریاداناک دوره ورزشی سوارکاری را برای علاقه مندان به این ورزش ارائه می نماید؛ برای ثبت نام در این کلاس می توانید اینجا را کلیک کنید.