نقاط ضعف و قوت پاویون ایران در نمایشگاه اکسپو دبی 2020

نقاط ضعف و قوت پاویون ایران در نمایشگاه اکسپو دبی 2020 موضوعی است که امروز میخواهیم در مورد آن اطلاع رسانی نماییم.

نمایشگاه اکسپو دبی از بزرگترین رویدادهای جهان شناخته می شود البته قرار بود این رویداد سال 2020 در دبی برگزار شود، اما کرونا این نمایشگاه را یک سال به تعویق انداخت. این رویداد بین المللی از اول اکتبر 2021 آغاز شده و تا 31 مارس 2022 ادامه خواهد داشت.

شعار نمایشگاه اکسپو دبی، «پیوند ذهن‌ ها، خلق آینده» است. کشور ما نیز ایران، با شعار «ایران؛ تمدن کهن و استوار: تنوع اقوام و میزبان ملت‌ ها» در این نمایشگاه شرکت کرده است.

پاویون ایران در نمایشگاه اکسپو دبی 2020 وسعتی معادل ۲۰۱۴ متر دارد و حدود 3.8 میلیون دلار برای آن هزینه شده است. واقعیت آن است که قرار بود برای طراحی پاویون ایران در نمایشگاه اکسپو دبی از طراحان و مشاوران متخصصی که دارای جوایز بین المللی در زمینه تخصصی خود هستند استفاده شود اما شرایط آنطور که باید پیش نرفت و به گفته معمار اصلی پاویون ایران این نهادهای دولتی بودند که در طراحی تا بهره برداری از آن دخالت کردند بخصوص در رابطه با محتوای غرفه ها که نظرات معماران پاویون و متخصصان عموما نادیده گرفته میشد.

خانم نشید نبیان طراح پاویون ایران در نمایشگاه اکسپو دبی 2020 در مصاحبه ای اعلام کرد که بخش‌ های مختلف پاویون بین نهادهای مختلف دولتی مانند وزارت گردشگری، بخش‌ های اقتصادی، سازمان توسعه تجارت، وزارت فرهنگ، اتاق‌های بازرگانی و… تقسیم شد و این بخش ها بودند که محتوای خود را در پاویون پیاده سازی کردند.

او در این مصاحبه گفت که استان‌ها نیز میخواستند سهمی در پاویون ایران در نمایشگاه اکسپو دبی 2020 داشته باشند و فرهنگ بومی خودشان را به نحوی در طراحی این پاویون سهیم کنند.

دلیل مشکلات موجود در پاویون ایران در نمایشگاه اکسپو دبی 2020

خانم نبیان خود به نقطه ضعف عمده پاویون ایران در نمایشگاه اکسپو دبی واقف است و دخالت نهادهای مختلف دولتی در پاویون ایران را علت اصلی عملکرد ضعیف ایران در این دوره اکسپو میداند، او معتقد است پاویون ایران در نمایشگاه اکسپو دبی به جای آنکه مکانی برای نمایش فرهنگ کهن و دیرینه ایران زمین باشد تبدیل به پلتفرمی برای پوشش دستاوردهای دولتی شده است، عملا میتوان گفت نقش بخش خصوصی در پاویون ایران تقریبا صفر بوده و به جای آن بخش های مختلف دولتی در آن به ایفای نقش پرداختند و آنجا را با سلیقه خودشان پر کرده اند.

اما مهندس نبیان در پاسخ به سوالی در خصوص دخالت های ملموس در این نمایشگاه میگوید: بعنوان مثال سالن شماره سه قرار بود رسم الخط پارسی را به نمایش بگذارد که در نهایت این سالن به نمایشگاه فرش اختصاص یافت!

از نظر خانم نبیان نمونه دیگر ناهماهنگی ها در این نمایشگاه را میتوان در تماشاخانه سالن شماره چهار مشاهده کرد که قرار بود به مناطق توریستی ایران اختصاص یابد و ایده فوق العاده عالی این بود که قرار بود شش چشم دوربینی به صورت زنده مناطق توریستی و فرهنگی ایران را به نمایش بگذارند که به صورت ناگهانی اعلام شد به علت مسائل امنیتی از عکس های آرشیوی میبایست استفاده شود؛ اما گویا این پایان ماجرا نبود!

خانم نبیان در این مصاحبه میگوید که ما پیشنهاد آن را داده بودیم که لااقل سالن شماره پنج به زعفران، این محصول بومی کشور اختصاص یابد، چرا که باید از فرصت های این چنینی استفاده کرد تا محصولات بومی خود را به نمایش بگذاریم و محصولاتی که از ما باقی مانده به سرنوشت فرش و صنایع دستی ما دچار نشوند اما متاسفانه گوشی بدهکار نبود و این سالن نیز در اختیار چند شرکت صنعتی در زمینه معدن قرار گرفت.

گویا این سرنوشت همه سالن ها بود سالن شماره شش قرار بود نمایش دهنده همه اقوام ایرانی از کرد و ترک و بلوچ و لر تا شمالی و عرب و ترکمن باشد که آن هم به گروه های اقتصادی واگذار شد.

سالن هفت و هشت نیز به همین سرنوشت دچار شدند. خانم نبیان در همین مصاحبه گله خود را در رابطه با سالن شماره هشت نیز اینگونه بیان میکند: “سالن شماره هشت که قرار بود به موسیقی سنتی و کهن ایران اختصاص یابد جای خود را به تعزیه داد، البته برای تعزیه نیز ایده هایی در جهت ایرانیزه کردن این سنت باستانی داشتیم ولی آن هم نادیده گرفته شد.”

اما نکته مثبت این داستان این است که فرهنگ ایران را نمیتوان حذف کرد حتی اگر قرار است بخش های دولتی متولی باشند؛ در واقع با همه فشارها و دخالت ها آنقدر فرهنگ ایران وسیع و غیرقابل چشم پوشی است که نمیتوان از آن حرفی نزد.